Sokkelen er det elementet som utmerkar skulpturen ved å løfte den opp. Desto høgare eller større sokkelen er, desto viktigare er også skulpturen eller det den representere. I utstillinga finn du fleire portrettbyster, både av viktige kjente personar, men også anonyme skikkelsar og privatpersonar. I utstillinga Å gjere det mjukt er det inga slik forskjellsbehandling. Keisar Augustus av Christopher Borch presenterast på same måte som vesle Knut av Tone Thiis Schjetne.  

Å ta skulpturane ned frå dei klassiske pidestallane gjer dei på eit vis meir sårbare. Som om du finn dei i det dei skal til å sovne, eller nettopp har vakna –  eit augneblikk som både er privat og intim. Fleire av skulpturane blir oppbevart slik i magasinet. Dei ligg der å ventar på å bli tatt fram og syna til publikum.  

Korleis eit museum veljar å presentere og forhalda seg til si eiga samling er aldri nøytralt. Å gjere det mjukt kan sjåast på som ein del av ei pågåande utforsking av nye måtar å vise samlinga på, og revurdere den kunstfaglege kanon. Det er en del i vårt arbeid med å skape nye og meiningsfulle møter mellom gjenstandane og publikum. Du kan tenke på denne utstillinga som ein slags ganerens om du vil. Det er eit forsøk på å fristille verka frå kronologi og hierarki. Ved å legge skulpturane ned på ein mjuk sokkel, blir vi kanskje mindre opptatt av kva det skal førestille og blir meir fokusert på kunsten som ting; materialet, tyngda og det handverksmessige arbeide.  

Dette er ein invitasjon til deg som ikkje veit noko om kunst, og til deg som veit mykje, til å erfare skulpturane ikkje berre som bilete, men som gjenstandar med ei vekt og ei overflate, som er blitt gjeve form av kunstnaren. Kanskje kan dette gi rom til nye fortellingar.